40 dagentijd 2024
Nergens voor weglopen
Dag 32 Donderdag 21 maart
Lollypopper
Toen ik in 1991 in Forest Row, East Sussex, kwam wonen, wilde ik met de kinderen naar school lopen. Maar dat bleek niet eenvoudig
Elke ochtend moest ik een vreselijk drukke weg met ongeduldige automobilisten oversteken met mijn 5, 4, 2-jarige en een baby in de kinderwagen. Ik haalde iedere keer opgelucht adem als ik veilig over was. Mede dankzij een ouder van school met zijn klaar-over stok ons veilig. Maar zijn inzet kwam al snel ten einde en er bleek niemand te zijn die het ging overnemen.
Ik dacht: Is er een andere optie? Ja, heel ver omlopen, maar dat gaat echt niemand doen.
En waarom zorgt de council of de school niet voor een veilige oversteek? Ik begon me kwaad te maken. ‘Nee’ zegt de council, daar is geen personeel voor. ‘Nee’, zegt de school, ‘dat gaat via de council en wij hebben geen geld.’
Hoe moet het dan? Moet ik dan toch die auto in, terwijl het altijd een gezellig wandelingetje met zijn vijven is en ik de kinderen wil leren doorzetten, ook als het regent.
Nergens voor weglopen doet me denken aan de beslissing die ik toen, zonder veel twijfel nam. Ik werd de ‘lollypopper’ en mocht, (na veel overredingskracht en Hollandse ‘bluntheid’) een team van andere ouders organiseren om me te helpen. We moesten ons natuurlijk wel houden aan de regels, zoals juiste fluorescent kleding (met hoedje), de houding van de ‘stok’, op tijd zijn en respect voor het rijdende verkeer hebben.
In weer en wind, zon en sneeuw, regen en mist stonden we er. Niet altijd met veel respect van het rijdend verkeer, kan ik melden…
Ik kende alle ‘crossende’ kinderen en ik bouwde een hechte oudergroep op en van het salaris (peanuts) gingen we 1 x per term naar de lokale pizzeria.
Toch bleef het niet ideaal. Ik zag veel uiterst gevaarlijke situaties en besefte me dat het krankjorum was om hier ons leven te wagen.
Er moesten verkeerslichten komen! Ook voor die strijd liepen we niet weg.
Uiteindelijk, na elf jaar (pfff) kwamen er prima, veilige lichten. Nu hoeft er geen lollypop persoon zijn leven meer te wagen.
Tot mijn verbazing ontvang ik sinds kort een pensioen voor mijn werk als ‘lollypopper’ (£16,- per maand), waar ik niet voor wegloop!
En met plezier en dankbaarheid maak ik zelf ook gebruik van de oversteeklichten waar met veel inzet door menigeen uit onze community voor gewerkt is!
Bijdrage van Suzanne Hillen