De toekomst tegemoet
Pasen, feest van de toekomst
Dit april/mei nummer valt als het goed is precies bij u in de bus wanneer we het Paasfeest vieren. Een vrolijk feest rondom de ontluikende natuur in de lente, de uittocht uit Egypte, en het verhaal van de opgestane Heer. Door het Paasfeest in de lente worden we ieder jaar weer uitgedaagd toekomst te zien. Te blijven hopen, de toekomst tegemoet.
Toekomst temidden van crises
In de Nederlandse Kerk kijken we dit jaar ook hoopvol vooruit. We kijken vooruit naar een prachtig jubileumjaar waarin we vieren dat we in Austin Friars al 475 jaar in goede en slechte tijden een bijzondere en betekenisvolle ontmoetingsplek mogen zijn. Die rol willen we ook in de nabije toekomst spelen, richting ons 500-jarig bestaan. Maar daarover bestaan ook zorgen. Niet alleen om wat we in de wereld om ons heen zien gebeuren, maar ook omdat we zien dat kerken het moeilijk hebben. De beslissing om ons jubileum volgend jaar groots te vieren, is deels ook ingegeven omdat we niet weten hoe de gemeenschap rond onze kerk eruit zal zien over 25 jaar. Zijn er dan nog wel genoeg mensen om dat feest te kunnen vieren? Zien we eigenlijk wel toekomst? Is het niet gedoemd om alleen maar minder te worden?
Een wereld die verdwijnt
Die terechte zorgen kunnen mij soms somber maken over de kerk die ik straks achterlaat. En dan is het soms goed om ook iemand vanuit een ander perspectief over de toekomst te horen praten. Zo las ik onlangs over twee essays van schrijver/filosoof Eva Meijer. Ze schreef haar essays over de toekomst van Nederland met als thema ‘Denken voorbij een wereld die verdwijnt’. Mensen zijn geneigd met alles wat in hen is, vast te houden aan wat we hebben. In de beslissingen wegen korte termijn belangen het zwaarst, uit angst voor verlies van wat je hebt. Maar is het eigenlijk zo vreselijk om je te realiseren dat je leeft in een wereld die verdwijnt?
Denken voorbij een wereld die verdwijnt
Meijer daagt de lezer uit om weg te komen uit ons antropocentrisch wereldbeeld waarin we denken de wereld in de hand te hebben en te kunnen exploiteren. Ze daagt de lezer bovendien uit om niet te vervallen in doemdenken, maar toekomst te zien voorbij een wereld die verdwijnt. Als we leren voorbij de mens te denken, leren we anders om te gaan met de huidige crises; niet met angst en willen beheersen, maar met overgave. ‘We moeten ons hart storten in wat er nog niet is, en wat onmogelijk lijkt, leren hopen op een betere toekomst. Soms houdt de wereld jou dan vast.’ Eva Meijer heeft zelf weinig met kerk en geloof, maar komt met dat idee volgens mij heel dichtbij bij wat Jezus en zijn opstanding ons vertellen over hoe je naar de toekomst kunt kijken. Ik vind het in ieder geval een prikkelende gedachte. Misschien is dat wel Paasmens zijn; door het verhaal van de opstanding je hart durven storten in wat er nog niet is en wat onmogelijk lijkt, te denken voorbij een wereld die verdwijnt, daar niet om te treuren maar hoopvol de toekomst tegemoet gaan…
Ds. Bertjan van de Lagemaat